Noor Maas (1966)
Opleidingen
• Fysiotherapeut – Thim van der Laan (1990)
• Haptotherapeut – ITH (1994)
• Docent / Supervisor haptotherapie – ITH (1998)
• Fysiotherapie in de Geriatrie, Master – Universiteit Utrecht (2000)
• Trainer/Coach A – Koninklijke Nederlandse Hockey Bond (2005)
• NLP Coach – BTSW (2009)
• Transactionele Analyse – Phoenix (2010)
• Congres Haptonomische Zwangerschapsbegeleiding – Academie Haptonomie Doorn (2011)
• Familie opstellingen – Lamet/van Zet (2012)
• Mindfullness – SeeTrue (2013)
• Systemisch Coachen – van Kempen impuls (2014)
• Masterclass haptonomie – Ted Troost (2014)
• Haptotherapeutische relatiebegeleiding – Synergos (2015)
• DSM V – Dutch University College (2015)
• Keys To Liberation; spiritualiteit, bewustzijn en zingeving – Livia Baat-Levie Frischer (2016)
• Coaching Masters 45+ naar Europees Kampioenschap (2017)
• Intervisie haptotherapie (2018)
• Sjamanendrum maken (2018)
• Sacred Union Retreat: spiritualiteit, tantra, mannelijke en vrouwelijke energie, intimiteit – Act Wild (2018)
• Opleiding tot stresspreventie en -interventie volgens de CSR-methode, cursus overspannenheid/burn-out (2019)
• Building The Inner Sanctury: spiritualiteit, bewustzijn en welzijn – Livia Baat-Levie Frischer (2019)
• Cursus Adem en Koude training, volgens de Wim Hofmethode, Lijf & Visie te Soest, Bart Eigenhuis (2020)
Tot mijn 18e bestond mijn leven voornamelijk uit opgroeien, school en hockey. In hockey bleek ik goed te zijn, ik hockeyde met plezier, werkte hard op trainingen en op jonge leeftijd bereikte ik mijn doel; het Nederlands elftal. Helaas werd ik op mijn 21e door een ernstige knieblessure gedwongen te stoppen met mijn internationale carrière. Na enkele jaren rust en een intensieve revalidatie kon ik op een minder intensief niveau het hockeyen gelukkig weer hervatten.
Gedurende de jaren heb ik ook diverse teams en sporters mogen begeleiden in hun groei of herstel. Mijn ervaring en visie hierover kun je lezen onder het kopje ‘sportbegeleiding’.
Naast alle vriendschappen heeft het hockey me veel gebracht. Sport beoefenen, bewegen in welke zin dan ook kan zeer leerzaam zijn, zeker in teamverband.
Door mijn ervaringen in de topsport weet ik inmiddels hoe belangrijk het is om in contact met mezelf te blijven. Om te sporten vanuit een eigen motivatie en me niet te verliezen in de eisen en verwachtingen van anderen. Om de grenzen van mijn lichaam te blijven respecteren terwijl ik ook alles uit mezelf wil halen. Daarnaast is het voor de ontwikkeling van elke sporter van belang verbinding te houden met materiaal, mede- en tegenspelers, coaches en publiek, en je eigen ruimte daarin te behouden. Hier hoort ook rust nemen bij, en steun en bescherming krijgen van dierbaren. Soms is het nodig je af te leren sluiten, soms juist om zo open mogelijk te zijn.
Naast het hockey was mijn keuze om fysiotherapie te gaan studeren logisch. Ik koos Utrecht als studiestad. Ik vond een zolderkamertje bij een hospita, ging bij Kampong hockeyen en werd lid van een studentenvereniging. Doordat mijn ouders onverwacht besloten uit elkaar te gaan en daar volledig door bezet werden, werd ik op mezelf teruggeworpen. In die periode scheurde er een kruisband in mijn knie.
Ik had het zwaar met het verwerken van alles wat gebeurd was. Ik was veel alleen en merkte dat dat niet hielp. Samen met vele anderen ging ik ‘hospiteren’ in studentenhuizen. Het lukte me, na vele teleurstellingen. Na een half jaar had ik een nieuwe plek op de Massegast, in ”hartsjie” van de stad nog wel! Mijn ouders zag ik nauwelijks nog, mijn broer zat in Groningen, mijn zusje in Delft; ons gezin was uit elkaar gevallen.
Mijn studententijd was heftig; veel feesten, vaak ruzie, veel drank. Sporten en fit worden lukte niet meer. Mijn verdriet van binnen over het loslaten van mijn sportieve carrière en de scheiding van mijn ouders probeerde ik te vermijden. Huilen voelde te kwetsbaar. Ik werd onverschillig naar mijn eigen gevoelens, maar ook naar die van anderen. Ik zocht conflicten op om mijn spanning te ontladen en maakte ook vijanden in plaats van vrienden. Degenen die me echt kenden bleven me trouw.
Na mijn afstuderen ging ik werken als waarnemend fysiotherapeut, vaste banen bleken namelijk erg schaars in die tijd. Ik werkte in particuliere praktijken en in een verpleeghuis. Vooral die laatste plek heeft veel indruk op me gemaakt. Ik heb in die tijd veel gesprekken gehad met bewoners en leerde daardoor wat echt toe doet; liefde, betrokkenheid, aanwezigheid, verbondenheid. Het was niet alleen maar leerzaam; er was veel stress door allerlei bezuinigingen (toen al) en mensen die ik behandelde en waar ik een band mee kreeg gingen dood. Ik vond dat telkens weer schokkend. Het leek alsof ik alleen daar last van had, hierover werd nauwelijks gepraat. Toen er een collega en tevens vriendin van me kanker kreeg en overleed liep ik vast. Tot dan toe had ik mijn eigen gevoelens voornamelijk onderdrukt. Ik had vanuit de sport geleerd deze binnen te houden, niet lastig te zijn (niet zeiken). Maar ze binnen houden lukte gewoon niet meer. Ik zat huilend op de fiets naar mijn werk. En ik realiseerde dat ik bang was, bang voor wat ik zelf allemaal voelde. In die tijd piekerde ik me suf. Ik had altijd voor ogen gehad dat ik een tophockeyer had moeten worden maar was beland in een chaos; Wat moet ik nou? Wat wil ik nou? En ik had geen antwoorden..
Inmiddels was Ted Troost bekend geworden met een nieuwe manier van mensen begeleiden met klachten: haptonomie, de leer van het gevoel. Ik had hem ook een keer ontmoet bij het Nederlands Elftal, hij had veel bekende topsporters als klant. Zijn eerlijkheid trok me aan. Ik kocht zijn boek en ging zoeken naar een opleiding. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst en ik schreef me in. Hoewel de opleiding in Doorn naast de deur was meldde ik me aan bij het I.T.H. in Nijmegen, puur op intuïtie. Ik was enthousiast; ik zou iets gaan leren wat me terug zou brengen bij de sport. Dat het me terug zou brengen bij mijn ”zelf” had ik destijds geen idee van.
De vierjarige opleiding tot haptotherapeut, waar ik op mijn 24ste mee startte, was een lang therapie-traject en een antwoord op veel vragen. Een therapie-traject omdat alle onderdrukte gevoelens naar boven kwamen. Een antwoord doordat ik weer ging voelen ‘wie’ ik was, en hoe ik me mezelf omging. Een emotioneel, confronterend maar zeer verhelderend proces. Nog steeds ben ik de opleiding dankbaar voor de veilige omgeving die geboden werd om dit alles aan te gaan!
Ik leerde naar binnen te keren, in mezelf te voelen, ik leerde signalen van mijn lichaam begrijpen en verlangens te volgen. Ik leerde het belang om vanuit deze relatie met mezelf in relatie tot de ander staan en daarin open te zijn en ook verantwoording te nemen. En ik leerde dat gevoel en voelen problemen juist eenvoudiger, duidelijker, inzichtelijker en hanteerbaarder maakt; een soort sleutel! Wat een openbaring.. Door de opleiding haptotherapie kreeg ik greep en inzicht in mijn eigen gevoelsleven en de vaardigheden om ook anderen hiermee te begeleiden. Ik was enthousiast en werd gevraagd de docentenopleiding te volgen. Natuurlijk deed ik dit; nog vier jaar opleiding erbij! Ik werd docent aan het I.T.H. en heb nog zo’n 10 jaar met veel plezier lesgegeven. Toen ik naar Den Haag verhuisde werd de reisafstand een struikelblok en ben ik gestopt met lesgeven en ben ik een tweede praktijk begonnen in Den Haag. In 2020 heb ik de praktijk in Utrecht helaas moeten sluiten; mede door Corona maar ook om een burn-out te voorkomen.
Lange tijd was mijn gevoel dus iets waar ik onzeker over was en moest beheersen. Dit heb ik kunnen veranderen in een sterk innerlijk ”weten” waar ik nog steeds op vaar. Ruimte en inzicht in dat ‘vage gebeuren van binnen’ is iets wat ik iedereen toewens en waar ik met grote voldoening mijn werk van heb gemaakt.
Alle verdere opleidingen heb ik gedaan vanuit interesse, ter uitbreiding van mijn vaardigheden of gewoon als voeding voor mijn eigen groei. De samenleving verandert voortdurend en vraagt telkens een grote mate van flexibiliteit. Ook het klachtenbeeld van mensen verandert voortdurend. Als therapeut is het belangrijk om in beweging te blijven en jezelf te blijven voeden en doorgronden. Alleen dan blijf je van binnen schoon en nieuwsgierig om elke dag weer naar de verhalen van anderen te luisteren.
Momenteel ben ik naast mijn werk als haptotherapeut, sinds 2020 assistent van Livia Frischer, een psychosynthese therapeute uit Zweden. Bij haar heb ik zelf 2 cursussen gevolgd waar ik erg door geraakt was. De kwaliteit van deze cursussen, de diepgang en de transformatie die ik zelf heb doorgemaakt, hebben mij doen besluiten om deze cursussen in Nederland te gaan organiseren. Mocht je behoefte hebben aan meer bewustzijn, spirituele groei of een diepere zingeving kijk dan eens op:
http://www.keystoliberation.com
Of bekijk de video’s van eerdere deelnemers:
Dit is absoluut een cursus om in een week een grote verandering in je leven te bewerkstelligen!
…
Het leven spaart ook mij niet en al ben ik dan therapeut, leven is ‘amazing’ maar niet gemakkelijk.
Nog steeds kom ik voor uitdagingen te staan, worstel ik met mezelf en met anderen en zoek ik hulp daarbij. Dit betekent steeds weer de spiegel aangaan; de verbinding met het ”moeilijke” in mezelf maken en open durven blijven staan voor het ”moeilijke” van de ander. Ik weet hierin inmiddels wel aardig de weg, dat scheelt. Het leven krijgen is een gunst, ”goed” leven is een kunst.
Dus, als je ergens mee zit; doe er wat aan, begin! Sla een weg in, probeer uit, val en sta weer op. Als je het idee hebt dat ik je ergens mee kan helpen, bel me dan. Probeer gerust uit wat haptotherapie voor je kan betekenen. Of kijk op die website hierboven!
Mocht je bij mij niet op de goede plek zitten dan help ik je verder zoeken.
Afijn, dit alles over mezelf en mijn leven. Ik ben benieuwd naar het jouwe!
Noor